Aleksander Kurowski

---

Życiorys

Aleksander Kurowski urodził się w rodzinie szewca Tomasza i Antoniny z Rogowskich. Ukończył egzamin dojrzałości przed Komisją Egzaminacyjną przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Poznaniu, a w młodości angażował się w Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”. W dniu 12 października 1899 roku, po powołaniu do armii niemieckiej, podjął pracę jako naczelnik biura notarialnego. W lipcu 1914 roku ponownie wstąpił do armii niemieckiej i do połowy sierpnia 1917 roku walczył na froncie francuskim jako podporucznik, którym mianowano go 22 marca 1915 roku. W późniejszym czasie dowodził kompanią stacjonującą w Jeleniej Górze.

Wzięty w udział w powstaniu wielkopolskim, od końca grudnia 1918 roku był członkiem oddziału pod dowództwem porucznika Mieczysława Palucha. Następnie kierował szkołą podoficerską w 10 pułku strzelców Wielkopolskich. Od czerwca 1919 roku brał udział w działaniach na Froncie Wielkopolskim, gdzie zajmował stanowiska adiutanta dowódcy 4 pułku strzelców Wielkopolskich oraz dowódcy I batalionu tego pułku. W czasie wojny polsko-bolszewickiej, w ramach Frontu Litewsko-Białoruskiego, pełnił obowiązki dowódcy batalionu, a później dowodził 4 pułkiem strzelców Wielkopolskich w składzie 14 Dywizji Piechoty. Jego wybitne dowodzenie jednostką w trakcie ofensywy mińskiej zostało uhonorowane Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Od końca grudnia 1920 roku dowodził 58 pułkiem piechoty w garnizonie pokojowym.

Na początku lat dwudziestych XX wieku krótko przebywał poza czynną służbą wojskową. W dniu 1 czerwca 1921 roku, już jako kapitan, służył w 58 pułku piechoty. 1 stycznia 1922 roku został awansowany do stopnia majora, co zostało potwierdzone 3 maja tego samego roku. W roku 1923 objął obowiązki dowódcy batalionu sztabowego 69 pułku piechoty, a w 1924 roku, jako nadetatowy oficer 69 pp, pracował w Oddziale Ogólnym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII. Kolejne lata spędził jako szef Oddziału IV DOK VII. W styczniu 1926 roku przydzielono go do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Gnieźnie, gdzie pełnił obowiązki komendanta, a 1 grudnia 1926 roku został przeniesiony do PKU Poznań Powiat na to samo stanowisko. Otrzymał dwumiesięczny urlop od 1 sierpnia 1927 roku, po czym z dniem 30 września tegoż roku przeszedł w stan spoczynku, osiedlając się w Poznaniu.

W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku, figurował w ewidencji PKU Poznań Miasto z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII, będąc „przewidzianym do użycia w czasie wojny”. Po zakończeniu służby wojskowej znalazł zatrudnienie w administracji publicznej. W trakcie okupacji mieszkał w Plewiskach, Warszawie oraz Krakowie, a także aktywnie uczestniczył w Radzie Głównej Opiekuńczej. Po wojnie powrócił do Poznania na początku listopada 1945 roku, a do końca listopada 1947 roku znów związał się z pracą administracyjną. Od grudnia 1947 roku pozostawał bez stałych dochodów.

Aleksander Kurowski zmarł w Poznaniu i znalazł swoje miejsce spoczynku na cmentarzu Junikowo (pole: 23, miejsce: 9). Był żonaty z Leokadią Lewik, z którą doczekał się czwórki dzieci: Aleksandry, Bożeny, Jerzego oraz Zbigniewa.

Ordery i odznaczenia

Aleksander Kurowski był odznaczonym wojskowym, który otrzymał szereg ważnych nagród za swoje zasługi. Poniżej przedstawiamy jego kluczowe odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 147 – odznaczony 13 kwietnia 1921 roku,
• Krzyż Walecznych – przyznany czterokrotnie,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Warto zaznaczyć, że 12 czerwca 1935 oraz 4 kwietnia 1938 roku Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia, argumentując swoją decyzję „z powodu braku pracy niepodległościowej”.

---

Oceń: Aleksander Kurowski

---